امین ریاحی، مدیر اطلس زندان‌های ایران، ضمن محکوم کردن اعدام حبیب اسیود، از عدم برخوداری این فعال سیاسی از دادرسی عادلانه انتقاد کرد. او با تحلیل مکانیزم سرکوب عرب‌ها در ایران، اعدام حبیب اسیود را یکی از اقدامات جمهوری اسلامی برای قطع کردن پیوند میان جنبش مردم عرب با سایر نقاط ایران تحلیل کرد.

امین ریاحی با تشریح بسترهای تولد جنبش عربی در اهواز، درباره تغییر فضای فعالیت سیاسی در میان کنش‌گران عرب گفت: «فضای عمومی فعالیت کنش‌گران عرب که در میانه دهه ۷۰ خورشیدی احیا شده بود، تا سال ۱۳۸۴ به مجموعه‌ای از کوشش‌های اساسی مدنی و سیاسی انجامید که از جمله در فعالیت‌های حزب وفاق و گروه الحوار (گفت‌وگو) خود را نشان می‌داد. متاسفانه در برآیند نهایی، این کنش‌ها نتوانستند جلوی سیاست‌های آشکارا سازمان‌یافته‌ای را بگیرند که فضای زیست مردم عرب را در حوزه‌های سیاسی، فرهنگی، محیط‌زیستی و اقتصادی ویران می‌کرد. در نتیجه این شکست است که گفتمان گروه‌هایی مثل وفاق و الحوار تضعیف می‌شود و رویکردهای رادیکال و خشونت‌آمیز فرادست می‌شوند. به این ترتیب در فاصله سال ۸۴ تا حدود ده سال بعد، فعالیت‌های اهوازی‌ها شدیدا درخود شد و پس از قلع‌وقمع جامعه مدنی عرب که تا دستگیری و اعدام اعضای گروه الحوار هم رسید، همکاری با دیگر بخش‌های جامعه ایران متوقف شد. اما در نیمه دوم دهه ۹۰، حرکه‌النضال بدون این‌که به رابطه معنوی خود با تاریخش پایان دهد، اصلاحات بنیادینی را آغاز کرد که در صحنه عمل به‌شکل طیفی از فعالیت‌های مدنی و سیاسی از جمله همکاری با سازمان ملت‌های بی‌دولت در ۲۰۱۸، ارائه گزارش به مکانیزم بررسی دوره‌ای جهانی (UPR) شورای حقوق‌بشر سازمان‌ملل در ۲۰۱۹ و حتی حضور در نشست‌های مشترک اپوزیسیون در پاریس و نیویورک تجلی پیدا کرد. در مناسبات سازمانی هم در نشان حرکه‌النضال، اسلحه جای خود را به نخل داد، در اساس‌نامه از نقد گذشته و فدرالیسم صحبت شد و حتی اخیرا کلمه التحریر یا آزادسازی از نام گروه حذف شد. می‌دانیم حبیب اسیود از چهره‌هایی بود که در پاگرفتن این دگردیسی نقش جدی و موثر داشتند.»

او در توضیح واکنش دستگاه امنیتی به این دگردیسی اضافه کرد: «یک حکومت نرمال، اگر نه با آغوش باز، دست‌کم محتاطانه، از چنین تغییر رویکردی استقبال می‌کند، اما جمهوری اسلامی، ایران را به‌مثابه یک اردوگاه اداره می‌کند. در این اردوگاه، نزدیکی گروه‌های سیاسی مختلف به یک‌دیگر و اراده هم‌زیستی، تسلط گروه حاکم را متزلزل می‌کند. اراده گروه‌های عرب برای آغاز دیالوگ با مردم مناطق دیگر، امکان یکه‌تازی و دیگری‌سازی‌های وهم‌آلود را از دستگاه تبلیغاتی جمهوری اسلامی می‌گیرد. در جهان جمهوری اسلامی، هر شکلی از گفت‌وگو، هم‌آوایی و کنش مشترک بین گروه‌های مخالف باید متوقف شود. حبیب اسیود ربوده نمی‌شود تا انتقام حمله به رژه گرفته یا چرخه خشونت در خوزستان متوقف شده و امکان هم‌زیستی مسالمت‌آمیز فراهم بیاید؛ بلکه برعکس، حمله به رژه فرصتی به رژیم می‌دهد که حبیب اسیود را برباید تا پروسه هم‌زیستی قوام پیدا نکند. آن‌چه دستگاه اطلاعاتی را می‌ترساند این است که حرکه‌النضال، اسلحه را از نشان خودش حذف کرده و جای آن نخل نشانده؛ این‌که در برنامه جدایی‌طلبی تجدیدنظر کرده و آن را به فدرالیسم و به‌رسمیت‌شناخته‌شدن حق تعیین سرنوشت تغییر داده؛ این‌که به اتحاد با دیگر گروه‌ها و اتنیک‌ها می‌اندیشد. این‌ها برای دستگاه امنیتی جمهوری اسلامی، برای زمین‌خوارها، برای زورمندان امنیتی، برای سرداران نفتی، برای آن‌ها که به‌زور نمک و گلوله و محاصره، مردم را از زمین‌هایشان بیرون می‌کنند، ترسناکند.»

مدیر اطلس زندان‌های ایران، همچنین درباره نقش اپوزیسیون در مواجهه با چنین تغییراتی گفت: «فارغ از این‌که چه نظری نسبت به سبک‌وسیاق کنش‌گری اهوازی داشته باشیم، ما با یک واقعیت مواجهیم: گروهی که تاریخش آکنده از کشته و زندانی است، در دل یک دگردیسی اساسی با افق هم‌زیستی قرار دارد. تردیدی وجود ندارد که چنین تغییراتی آسان نیستند و برای یک گروه سیاسی، این دگردیسی با مخالفت‌های داخلی و مقاومت بخشی از بدنه اجتماعی همراه است. وظیفه مسلم اهل سیاست، کسی که رویای زیست آزاد، دموکراتیک و منصفانه را قابل تحقق و ضروری می‌داند، این است که این دگردیسی را بببیند، بفهمد و تسهیل کند.»

‏‎زندانی

{$ entityData.forename_fa $} {$ entityData.surname_fa $}

حکم

{$ getHighestsentance(arrest.sentences) $}